Home

Luxemburgtocht 2014    29 / 30 juli  280 km

Heerlen – Weiswampach   dinsdag  29 juli    142 km.

De weersvooruitzichten zijn voor vandaag niet zo best, en als ik thuis mijn fiets pak om naar Heerlen te rijden begint het te regenen. Gelukkig is het een paar kilometer verder bijna droog en in Heerlen is geen druppel gevallen.

Bij v.d.Valk staan  Sjaak Piosik, Henk Queis, Wil Erkens, Henk Verdonkschot en Hans van Druten al klaar om te vertrekken. Paul Eestermans hebben  we weer bereid gevonden de volgauto te rijden. De tassen zitten al in de auto. De echtgenote van Hans maakt nog een paar foto’s en dan kunnen we vertrekken. Op Terworm vallen weer een paar druppels en  kijken we met bezorgde gezichten naar boven. Gelukkig blijft het voorlopig bij een paar druppels.

In Ubachsberg  staan Jos Hermans en Piet Jacobs op ons te wachten en is de groep met 8 fietsers compleet. Als we de ruilverkavelingweg naar beneden rijden komt Hans op kop en zet er in hoog tempo in. Dat belooft wat voor de rest van de rit. Via Gulpen en Slenaken rijden we bij Teuven België binnen. Voorbij Hombourg ligt er een doodgereden das half op de weg.

Nu gaat het ongeveer 5 km steeds bergop tot in Henri – Chapelle. Henk Verdonkschot  rijdt er, op zijn  bijna 85 jarige leeftijd, als een jonge hond naar boven.

Overal waar we kijken is de lucht grijs en de dreiging van regen is steeds aanwezig. Via Welkenraedt en Balen komen we in Membach. Hier rijdt Henk Queis lek. Paul is er, als een echte verzorger, als de kippen bij met de grote voetpomp zodat het euvel snel is opgelost. Nog een paar kilometer en dan zijn we in Eupen waar de eerste pauze is. Hier besluit Henk Verdonkschot, zoals afgesproken, de volgende etappe met de auto mee te rijden. Paul vindt dat niet erg, dan is hij niet zo alleen in de auto.

Na de pauze rijden we via het Langestahl  naar de stuw van Eupen. We nemen op verzoek van Wil de steile kant. Hier rijden we de volgende 15 kilometer, steeds stijgend, over rustige autovrije wegen door het bos tot op 658 meter hoogte. Dit is het hoogste punt van de hele rit. Net op dit punt rijdt Henk Queis de 2^e lekke band. Helaas kan Paul er nu niet met de voetpomp zijn, maar toch zijn we weer vlug op weg. Het is hier flink mistig en daardoor kunnen we niet  ver kijken. Maar de temperatuur is prima. We maken nog een paar foto’s en krijgen dan een lange, deels steile, afdaling naar Küchelscheid. Hier nemen we een paar kilometer de Vennbahn om in Sourbrodt  de route weer op te pakken. We rijden  via Ovifat naar het stuwmeer van Robertville. De zon probeert langzaam door de wolken te prikken en dat stelt ons weer een beetje gerust. Over rustige wegen rijden we via Ovifat en Walk naar Bruyeres en Libromont. Hier begint het plotseling te regenen. Omdat we maar een paar kilometer van de pauze zijn trekken we de regenjasjes niet aan. Voor we in Waimes zijn, waar de 2^e pauze is, regent het al niet meer. Paul en Henk  staan al op ons te wachten. Op een overdekt terras nemen we plaats.  We krijgen koffie en thee en eten van ons meegebracht brood. Alleen Piet besteld een omelet met spek. Hij heeft nog moeite om hem helemaal op te eten. Tijdens de pauze regent het nog even behoorlijk, maar als we vertrekken is het droog en komt de zon echt tevoorschijn. Henk Verdonkschot fietst  weer met ons mee. Meteen na de pauze gaat het weer bergop.  Als we langs een afgelegen boerderij fietsen ligt er een mooie jonge hond op de weg die maar heel langzaam aanstalten  maakt om plaats te maken. Sjaak, op zoek naar een nieuwe hond, zou hem het liefste meenemen.

Nu krijgen we een mooie lange afdaling naar Ligneuville. Daarna rijden we door het dal van de Ambleve naar Recht. Dan door een groot bos, met nog een steile klim, naar de N-675. Voor het plaatsje Rodt slaan we rechtsaf naar Hinderhausen. Hier rijden we door een breed dal naar Crombach en Braunlauf.  Voorbij dit dorp krijgen we een steile vrij lange klim. Wil en Jos kunnen zich niet beheersen en maken er een wedstrijd van. De uitslag hiervan weten wij niet.  De rest doet het wat kalmer aan, en ook Henk Verdonkschot komt zonder problemen boven. Voorbij Thommen  krijgen we een mooie lange afdaling naar Oudler.  Hier een stukje steil omhoog om op de Vennbahn te komen. Bij Lengler Bahnhof steken we de N-62 over en volgen nog een paar kilometer de Vennbahn totdat  we niet verder kunnen. Een tunnel iets verderop is afgesloten om de vleermuizen te beschermen die er in huizen. In de omleiding die uigetekend is krijgen we wel een klim van 10% voorgeschoteld.  Ook hier heeft Henk weinig moeite mee. Als we bijna boven zijn rijden we Luxemburg binnen. Nu nog een paar kilometer langzaam bergaf en om 16.45 uur zijn we in Weiswampach. We hebben dan 142 km gefietst. Paul staat ons, in een lekker zonnetje, al op te wachten. Eerst nemen we plaats op het terras en drinken wat. De kamers worden verdeeld en we spreken af dat we om 19.00 in het hotel gaan eten. Om 19.00 uur is iedereen aanwezig en gaan we aan tafel.  Hier krijgen we een lekker diner voorgeschoteld. We laten de hele dag nog eens aan ons voorbij gaan en kijken met veel respect naar Henk Verdonkschot omdat hij toch 100 km met alle beklimmingen heeft kunnen volbrengen. Terecht is hij zelf ook trots op zijn prestatie. We beseffen ook dat we veel geluk met het weer gehad hebben.

Omdat het buiten te fris geworden is besluiten een paar mensen naar de kamer te gaan. De rest blijft in het restaurant nog wat drinken, maar om 22.30 uur is iedereen op de kamer.

Weiswampach – Heerlen   woensdag   30 juli     138 km.

Afgelopen nacht heeft het een paar uur pijpestelen geregend, waardoor sommigen niet echt goed geslapen hebben. Wil zij naderhand, dat, als het zo bleef regenen, we met de boot naar huis konden gaan.

We hebben afgesproken om 7.30 uur te ontbijten. Iedereen is op tijd aanwezig  en we laten ons het ruime ontbijt goed smaken. Stiekem worden nog wat broodjes gesmeerd voor onderweg. Buiten is het een beetje fris maar droog. Dat is voor ons wel het voornaamste. Nadat we hebben afgerekend kan de terugweg beginnen. Henk Queis neemt de kop  en ondanks de tegenwind staat hij die bijna de hele dag niet meer af. Henk Verdonkschot zit ook weer op de fiets en rijdt tot Waimes met ons mee. Omdat we de Vennbahn bijna helemaal tot in Aken kunnen volgen is het vandaag niet zo zwaar als gisteren. Dat is voor allemaal wel prettig, want de dag van gisteren voelen we nog. Na een korte afdaling  op de N-62 rijden we de Vennbahn op. Omdat die bij Oudler onverhard is verlaten we die hier.  Over een rustige weg rijden we naar Burg – Reuland. Hier is de Vennbahn  ook onverhard en  nemen we  een iets andere route. Via  Steffeshausen en Auel  rijden we naar Hemmeres. Bij een afgelegen boerderij volgen we de Our. Als we op een gegeven moment het bos induiken over een onverharde weg, hoor ik achter me iemand zeggen,” waar brengt hij ons nu heen”.  Maar gelukkig komt het goed en over nog wat onverhard en slecht geasfalteerde wegen komen we bij Lommersweiler op een mooi geasfalteerd pad. Na een paar kilometer rijden we door mooie verlichte tunnel. Hier moeten een paar foto’s gemaakt worden.  Na een paar kilometer komen we bij Sankt Vith . Het dorp zelf laten we links liggen. Nu krijgen we over ongeveer 15 kilometer  een gravelpad dat heel goed te fietsen is. Door de regen van afgelopen nacht is het ook niet stoffig. Als er weer een paar foto’s gemaakt worden wordt dat oponthoud door een paar mensen aangegrepen om een plaspauze te maken. Het weer wordt steeds beter en langzaam komt de zon tevoorschijn. Ook stijgt de temperatuur en  kunnen overtollige kleren uitgetrokken worden.  Henk Queis rijdt nog steeds op kop en krijgt steeds een andere medekoprijder. Soms fietsen we tussen de bomen, dan weer hebben we mooie vergezichten. Met de zon er bij is het hier een prachtige streek. Vlak voor Waimes gaat het gravelpad over op mooi glad asfalt. Meteen voelt dat beter aan. In Waimes maken we de 1^e pauze van de dag. Paul  staat ons al op te wachten. Bij een bakker maken we pauze. Sommigen laten zich het gebak hier goed smaken.

Henk Verdonkschot besluit om tot de volgende pauze in de auto te gaan zitten. Wij vervolgen de Vennbahn weer. Henk Queis neemt weer de kop en krijgt hulp van Sjaak. Meestel gebeurt er wel wat als Sjaak op kop komt, maar gelukkig blijft het vandaag rustig. De weg loopt steeds lichtjes op en af en schieten we goed op. Het asfalt loopt prima, maar de wind is nog steeds tegen.

Bij Sourbrodt wordt van de rails die hier nog liggen gebruik gemaakt door railbikers.  We halen veel van die bikers in. Na een paar kilometer verlaten we de Vennbahn om iets verder via een omleiding het pad weer te volgen. In Küchelscheid is het eindstation van de railbikers. Hier maken we een paar foto’s en na een sanitaire stop vervolgen we weer ons weg. Nu wordt ook wat drukker op de Vennbahn. Veel fietsers met volle bepakking komen ons tegen. De zon schijnt heerlijk en de omgeving doet ook een duit in het zakje. In Roetgen maken we de 2^e pauze van de dag. Paul en Henk zitten, genietend van een lekker ijsje, op het terras  op ons te wachten. Er wordt contact opgenomen met het thuisfront om door te geven hoe laat men ons thuis kan verwachten. Na een lange pauze vertrekken we hier weer. Henk Verdonkschot zit ook weer op de fiets om de laatste 50 km weer met ons mee te rijden. Vanaf hier loopt de weg steeds een beetje naar beneden tot in Aken. Henk Queis vindt dat waarschijnlijk niet zo interessant en laat het kopwerk nu aan anderen over. Een paar kilometer voor Aken verlaten we de Vennbahn en rijden via Eilendorf, Haaren en Soers om de stad heen. Nu nog een korte steile klim en zijn we vlug in Richterich. Hier haalt Jos nog even alles uit de kast en enkelen moeten flink aanpoten om bij te blijven. Dan zijn we snel in Heerlen waar we om 15.45  uur bij v.d. Valk aan komen. We hebben dan  138 km gefietst.

Het was een mooie tocht waar ieder zijn steentje aan heeft bijgedragen om het tot een succes te maken. We hebben veel bewondering voor de prestatie van Henk Verdonkschot  die zowel heen als terug 100 km met ons mee gefietst heeft. Ook een woord van dank aan Paul Eestermans voor de goede verzorging onderweg.

Frans Didderen.

Impressies van mijn (Henk Verdonkschot - 84 jaar) 28^e -gedeeltelijke- Luxemburgtocht op 29 en 30 juli 2014

Na herhaalde gesprekken met Frans Didderen was het besluit er: nog eens mee fietsen naar Luxemburg! Het was mijn wens om dit nog eens mee te maken.
Dit wel op bepaalde voorwaarden: namelijk de eerste etappe (Heerlen-Eupen) meefietsen, dan tot Waimes in de volgauto en vervolgens per fiets verder van Waimes naar Weiswampach. Zodoende was de door mij te fietsen afstand “maar” 100 km heen en 100 km terug.

Frans had een prachtige route uitgezet, met ook voor mij nieuwe wegen. En het deed goed om bepaalde plekken en dorpen terug te zien. Oude herinneringen herleefden!
Fascinerend vond ik de route van Waimes naar Weiswampach, met hele stukken door de dichte bossen van de Ardennen. Hier heerst volkomen rust en stilte.

Onwillekeurig gingen mijn gedachten terug naar de periode dat dit gebied fel omstreden was, namelijk bij het Ardennenoffensief van ’44-’45. En ik dacht terug aan de US-soldaten die toentertijd bij ons ingekwartierd waren en hierheen moesten om dit gedeelte te verdedigen.
Dit traject ervoer ik als het zwaarste, maar ik heb ervan genoten.

Op de terugweg maakte ik voor de eerste keer kennis met de Vennbahn-route. Die maakte qua geschiedenis en landschap grote indruk op mij en was ervaring die ik absoluut niet had willen missen.

Tot slot: de pauzeplekken en de overnachting waren uitstekend verzorgd.

Rest mij dank uit te spreken aan Frans en aan mijn fietscollega’s voor de eenheid en de teamgeest, die het geheel tot een onvergetelijke tocht maakten.
Het was een van mijn mooiste Luxemburgtochten.

Henk Verdonkschot

P.S. Ook dank aan Paul, de chauffeur van de volgauto, voor de soms diepzinnige gesprekken onderweg.