|
Over het wielerlichaam......én de Tweedrachtzaaier.
Een analyse van wielerlijf moet op het volgende neerkomen. De coureur klimt op de fiets en nestelt zich in de
goede zit, daarbij gesteund door een helper die de fiets vasthoudt. Ik vind dat
mooi om te zien bij baanrenners. De sprinters.... Eigenlijk dé echte renners, op
een jammerlijk puntje na, zij beschikken niet over een móói rennerslichaam. De Lieve Heer heeft hen gekneed
in een soort kanonballen, stiertjes op de fiets. Alle lichaamsdelen worden aan
een inspektie onderworpen, tot het mensenlichaam één is met de fiets. Dan volgt
het magische moment: het hele zaakje zet zich in beweging, want de benen doen
datgene waarvoor zij aan een rennerslichaam zitten: trappen. De longen werken.
De ademhaling is de schommel van het leven. De neus splijt na een tijdje de
wind. De oren zitten plat onder de valhelm. De voetjes gaan als zuigers. De rug
is recht....
De rug....dát is 'm! Met mijn vader in het Pancratiushuis destijds in de
Nobelstraat, het gedenkwaardige stuk film gezien van de beklimming van de Puy de
Dôme door Jan Nolten; onze eerste échte klimmer in de Tour. Deze pedaalridder,
op dat moment nog op jacht naar het gele hemd, zag in de laatste meters het
tanige lijf van 'campionissimo' Fausto Coppi opdoemen. Menig chauvinistisch
Limburger verliet na afloop bijna jankend de zaal, of verdronk zijn verdriet aan
de plaatselijke tap met enkele liters gerstenat. Maar die rug van Jan, hè.
Volgens mijn vader kon je op die rug een glas melk zetten en dan reed
Nolten er 10 km. mee weg, zonder een druppel te morsen. Zijn rug bestond uit één
lange autobaan van spieren en vlees. Hij was zo sterk als de Maasbrug bij
hoogtij en knakte nooit.
De enige plaats waar de rennersrug getoond mag worden, is in de kleedkamer,
na afloop, van Parijs-Roubaix. Daar zitten de uitgeputte dwangarbeiders van de weg
lange tijd zwijgend op een bankje en dan plots, schuiven ze de bretels van de
schouders. Alleen de winnaar niet... Krachtmens Marc de Meijer (1976) sprong
zingend en lachend direkt onder de douche en schoof eerst dáár de bretels naar
beneden. De verliezers hebben witte lichamen, op de gebruinde onderarmen na. De
kop vol modder. En nogmaals, dood- en doodop.
Ik heb Roger de Vlaeminck daar eens zien zitten. Over een rennersrug
gesproken. Het mooiste, vermoeide rennerslichaam dat je je wensen kunt.
Dan Jean-René Bernaudau. Ik heb, door het poëtisch beschrijven van zijn niet
al te kundig tactisch wielerinzicht, in dagblad De Limburger ooit een
Union-rijwiel gewonnen. Zal daarom o.a. ook altijd blijven denken aan die blik
van hem. Niemand kan zó weemoedig en weids in de verte kijken. Sublieme
wielerogen kijken de aanbidder aan. Heb hem gezien op die gedenkwaardige
namiddag, toen hij met Peter Winnen op de Alp d Huez een bijna-sur-place opvoerde. In
de sprint moest hij tóch het onderspit delven tegen de Limburger. De aanblik van
Jean-René was een professional méér dan waardig. Die man had een licht-chocolade
huidskleur en prangende jukbeenderen. In kombinatie met zijn lichtbenig
onderstel zeer appetijtelijk..
Vooral die huidskleur vond ik heel apart. Zoiets als een mengeling van een
Peruaan en Afrikaanse medemens.
Na het eten
nog gesproken met zijn vader. Jean had ook een tweelingbroer. Ik
vertelde Pa Bernadeau dat hij dan "un sener de zizanie" was.
Dijenkletsend gaf hij mijn opmerking door aan zijn companen. Een
verslaggever (Theo koomen zaliger) kwam mij vragen wat dat franse
gebulder inhield. Ik legde het hem uit....
...een Tweedrachtzaaier...
...aldus, Le Fou Pédalant.
 |
